مردمانی که بزرگ نمی شوند!

اميرکاويان
می‏گویند جماعتی از “چرچیل” می‏خواهند که سیاست را تعریف کند. او دایره‏ای روی زمین می‏کشد و یک خروس را داخل دایره می‏اندازد و به بقیه می گوید: “او را بگیرید، بدون آن که خروس از دایره خارج شود.” آن‏ها حرف چرچیل را به کار بسته اما در نهایت نمی توانند موفق شوند. سپس از چرچیل می خواهند که خودش این کار انجام دهد. او یک خروس دیگر آورده و هر دو خروس را داخل دایره می اندازد. لحظه ای بعد هر دو خروس به جان هم می افتند و از دایره هم خارج نمی‏شوند. چرچیل گردن هر دو خروس را می‏گیرد و بیرون می‏آورد و خطاب به حاضران می گوید: “این یعنی سیاست!”
حالا چه شد که حکایت یکی از مهارت‏های چرچیل را در این یادداشت آوردم؟! مساله این است که هر چه به عقب باز می‏گردیم و سرنوشت مردم خاورمیانه را مرور می‏کنیم، در خوش بینانه ترين نگاه نیز نمی‏توان از دو واقعیت غافل شد:
اول این که چه بخواهیم چه نخواهیم سیاستمداران بریتانیا در تمام کشورهای منطقه اثری دردناک از خود برجای گذاشته‏اند. متاسفانه از دهه ۵۰ خورشیدی یک طرز فکر مسخره‏ای در جامعه بروز کرد که به تفکر “دایی‏جان ناپلئونی” معروف شد. طرفداران این تفکر نقش دولت انگلستان را در سرنوشت ملت ها منکر شده و حتی به تمسخر می‏گرفتند. این طرز فکر از زمانی اوج گرفت که تلویزیون ایران در دهه ۵۰ سریالی به نام “دایی جان ناپلئون” تولید کرد و نشان داد که تفکر دخالت‏های انگلستان فقط می‏تواند از ذهن یک پیرمرد دیوانه که با اوهام خویش زندگی می‏کند بیرون می‏آید! تا جایی که “پرویز راجی” آخرین سفیر ایران در انگلستان در دیدار خصوصی خود با پادشاه گفت: “این انگلیسی‏ها حتی شورت خود را نیز نمی‏توانند بالا بکشند!” ……….( متن کامل این مقاله را می توانید در شماره ۱۹ مجله کورش مطالعه نمایید)