گفتيم که حالا حراج خانگي در تهران متداول شده و مردم هم با آن آشنايي پيدا کرده اند… اول به خانه اي مي رويم که سه خانم ايتاليايي در آن حراج اجناس دست دوم راه انداخته اند و خانه اي است در شمال شهر با تزييناتي چشمگير که در يک اتاق نيمه تاريکش تعداد زيادي لباس دسته دوم روي يک ميز ريخته اند… خانم هاي ايتاليايي که فارسي هم نمي دانند به کمک يک مترجم قيمت ها را اعلام مي کنند… اين سه خانم در ايران کار مي کنند و هر چند يک بار که از لباس هاي شان خسته مي شوند از همين راه آن ها را مي فروشند و خودشان به ايتاليا مي روند و يک سري لباس تازه براي خودشان مي آورند. در اولين روز حراج نزديک ۵۰ نفر مراجعه کردند و هر کدام به طور متوسط ۱۰۰ تومان خريد کردند. سرکشي به حراج هاي خانگي نشان مي دهد که در حراج هاي خارجيان مقيم تهران لباس هاي فرنگي بيش از هر چيز خريدار دارد و در مرحله بعد يخچال، اجاق گاز و ماشين لباسشويي… .
اما حالا خارجي ها هم هوشيار شده اند و ديگر هيچ جنسي را مفت نمي فروشند مثلا حالا تک و توک مي توان يک خانواده خارجي را پيدا کرد که ماشين لباسشويي ۴۲۰۰ توماني اش را ۲۵۰۰ و مبل و ميز صندلي ناهار خوری ۵۰ هزار توماني اش را ۱۸ هزار تومان بفروشد.
روزنامه کيهان – ۲۶ آبان ۱۳۵۵
( این مطلب در صفحه ” برگه های ماندگار” کورش شماره ۱۱ چاپ شد)
