اگر دولت ایالات متحده امان چین را بریده بود و نیکسون می توانست تاروپود حزب کمونیست چین را نابود کند ، امروز دنیا نه اسیر ویروس چینی بود ، نه میلونها نفر تلف می شدند ، نه دانشجویان بطرز فجیعی کشته می شدند و بالاخره اینکه امروز چین عضو دائم شورای امنیت نبود تا حامی حکومتهای خودکامه باشد.
چین کمونیست در تاریخ خود مهره ای شاخص به نام چوئن لای دارد که نخستین نخست وزیر چین بود و تا زمان مرگش در سال ۱۹۷۶ بر این مسند تکیه زده بود. در کارنامه وی می بینیم که چون تحصیل کرده غرب بود خصلت هایی ویژه و متمایز با مائو داشت. وی تلاش کرد تا بین دو قطب شوروی و آمریکا که هر دو ضد چین بودند نوعی موازنه نرم برقرار کند و سیاست او بسیار موثر بود زیرا چین در دوران وی وارد جنگی واقعی با دو قدرت جهانی نشد.
ایران در دوران تصدی نخست وزیری چوئن لای دارای اعتبار قابل توجهی بود. چوئن لای در دیدارش با سناتور عباس مسعودی مدیر و صاحب موسسه اطلاعات آرزو می کند که دیداری از ایران داشته باشد. با تامل بیشتر بهتر مفهوم این آرزو را متوجه می شویم: یک نخست وزیر مقتدر به یک مدیر موسسه مطبوعاتی در ایران می گوید که چه آرزویی دارد!
وی هر چند به آرزوی خود نرسید اما زمانی که ملکه ایران در سال ۱۳۵۱ به چین سفر کرد ، در کنار ملکه نشست و برای وی چای ریخت!
