امير کاويان
• زندگی سیاسی شما در دورانی پر فراز و نشیب طی
شده و احتمالا مانند بسیاری دیگر از فعالان سیاسی
اثرات ناخوشایندی در زندگی تان گذاشته است، این
موضوع چقدر صادق است؟
-کاملا صحیح است. من از سنین جوانی در دبیرستان به فعالیت
های میهنی رو آوردم. پس از آشنایی به مسایل سیاسی و پیوستن
به پان ایرانیست ها در حزب ملت ایران که جز به سربلندی ایران
و رفاه مردم نمی اندیشید، پیوستم. سپس با تمام افت و خیز ها و
گرفتاری ها و زندان ها، به راه خود در کنار دوستان حزبی ام که تا
اکنون حدود ۶۲ سال می گذرد ادامه داده و خواهم داد.
• در آن دوره که تب ماجراهای سیاسی در جامعه
بالا بود، فضای مدارس و عکس العمل جوانان به چه
صورت بود؟
– من همیشه این اعتقاد را داشتم که بزرگ ترین خدمت
دکتر مصدق در بعد فرهنگی آن بود و این اقدام او بود که
باعث شد جوانان با مسایل مملکت آشنا شوند. در دبیرستان
علامه که درس می خواندم بیشتر دبیران و کادر مدرسه
و مدیر اعتقادات چپی داشتند و توده ای بودند. می توان
گفت تب سیاست تمام مدارس کشور را فرا گرفته بود. البته
درگیری هایی میان انجمن حجتیه و بها ییان هم در جریان
بود اما درگیری میان جوانان توده ای و جوانان ملی گرا و
پان ایرانیست ها شدید بود.
• خاطره ای از این درگیری ها به یاد دارید؟
– از خاطره پرسیدید، خاطره که بسیار است اما یک خاطره از
آن زمان های دور در دوران حکومت آقای دکتر مصدق می گویم.
در یکی از راهپیمایی ها که محصلان مدارس در آن شرکت فعال
داشتند، بنده که در کنار سایر دوستان دبیرستانی و حزبی در
آن دوران حضور فعال داشتم، در خیابان اسلامبول، چهارراه لاله
زار تقریبا روبروی سینمای مایاک رسیده بودیم، یکی از افراد
حزبی به من گفت: “یک نفر مجروح شده و در تاکسی است بیا
او را ببین.” وقتی نگاه کردم، دیدم جوانی ورزشکار با قدی بلند
که کفش بسکتبالی به پا داشت، در عقب تاکسی بود و سرش را
روی دستانش به صندلی جلو تکيه داده و غرق خون بود. او را
به بیمارستانی در خیابان ژاله بردند. بعدها مشخص شد که نام
ایشان “طالقانی” و محصل یکی از دبیرستان ها بود. او به وسيله
چاقو توسط افراد حزب توده از ناحیه گردن مورد حمله قرار
گرفته بود. ما به میدان بهارستان که مامورین شهربانی و سربازان
فرماندار نظامی در آن جا حضور چشمگیری داشتند، رسیدیم
