امیر کاویان
زنده یاد ” پرویز ژافره” عمر پربار خود را صرف مدیریت باشگاه های ورزشی کرد و در کار خود بسیار موفق بود. او مدتی نیز به عنوان خبرنگار ورزشی با نشریات کیهان ورزشی ، فردوسی و….همکاری داشت. ژافره سالیان طولانی که مدیریت باشگاه تهران جوان را به عهده داشت ، از یک زمین خاکی در حوالی سرخه حصار تهران یک ورزشگاه مدرن ساخت. در تابستان ۱۳۷۸ برای تهیه گزارش پیرامون نقش باشگاه های ورزشی در بازار بورس – گزارشی که برای نشریه بین المللی بورس ایران و جهان تهیه کردم – به دیدار او در دفترش رفتم. وی گفت: ” باشگاه منچستر یونایتد انگلستان که پولدارترین باشگاه اروپا است وابسته به موسسات مختلف سازنده لوازم ورزشی می باشد و سالانه قریب ۵۸ هزار عضو ثابت دارد با یک استادیوم با ظرفیت ۵۸ هزار نفر و سالانه ۶۰ میلیون پوند به بازیکنانش پول می دهد. اگر شرکتها پشت چنین باشگاه هایی نباشند دیگر درآمدی وجود ندارد”. وی در پاسخ به این پرسش که اصولا در ایران چه مشکلی برای عدم حضور باشگاه های ورزشی در بورس وجود دارد می گوید: ” ما در ورزش مان سیستم اداری صحیح نداریم. چرا باشگاههای ما نتوانستند به شرایط اقتصادی خوبی برسند یکی به خاطر این است که بانکها بزرگترین خیانت را به ورزش کردند. آنها ناوارد بودند اما خود را داخل ورزش کردند و تیم داری کردند آن هم به غلط. آنها پول هایی که حدودا سالی دو درصد از سود ویژه را باید صرف کارهای عام المنفعه می کردند آوردند ریختند در ورزش و تیم داری به دست افراد ناوارد و در نتیجه پس از ۲ سال تیم هایشان منحل شد”.
جدا از نگاه درست و دقیق زنده یاد پرویز ژافره ، اکنون سالهاست که تیم داری – چون اصولا به ندرت تیمهای بزرگ را می توان باشگاه نامید! – مانند اسباب بازی توسط افرادی که کوچکترین تجربه ورزشی در عمرشان نداشته اند دست به دست شده و زمانی که تیم به نقطه ی انحلال و و ورشکستگی می رسد ، افراد دیگری از پشت پرده بیرون آمده و تیمی که قدمت چندین دهه و میلیون ها هوادار داشته بازیچه ی برنامه های غلط خود قرار می دهند و این دور باطل تمامی نداشته است…..
