در افغانستان همه پیروز شدند!
امیر کاویان
نمایش مضحک انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان برگزار شد و در پایان این نمایش تقریبا تمام نامزدان خود را برنده پنداشتند!
اینگونه نمایشات در کشورهایی که فاقد ساختار دموکراتیک هستند بار دیگر ثابت کرد که اولا مردم را نمی توان با رغبت و انگیزه به پای صندوق ها کشاند و ثانیا ، نوعی جنگ قدرت در سطوح بالا در جریان است و در نهایت با زدو بند سیاسی و خارج از نظارت مردم ، یک شخص از خمره ی مافیاهای داخلی و خارجی در نهایت به کرسی ریاست خواهد رسید. تجربه نیز ثابت کرده که چنین روندی در کشورهای خاورمیانه ، هیچ گونه سودی برای منافع ملی و آرامش و امنیت مردم به ارمغان نخواهد داشت.
اکنون به گوشه ای از گزارش بی بی سی در زمینه این به اصطلاح انتخابات توجه کنید:
” تنها سه روز پس از برگزاری انتخابات فضای سیاسی افغانستان با ادعاهای پیروزی زودهنگام از سوی نامزدهای رقیب تنش‌آلود شده است.
عبدالله عبدالله، یکی از نامزدان پیشتاز این انتخابات دیروز مدعی پیروزی دراین انتخابات شد و گفت: “انتخابات به دور دوم نخواهد رفت و تیم ما حکومت جدید را تشکیل می‌دهد.”
پیش از این، امرالله صالح، نامزد معاونت اول اشرف غنی، هم در مصاحبه‌ای با صدای آمریکا گفته بود که آرای بالا را بدست آوردهاند و پیروز انتخابات آنها هستند. هرچند آقای صالح دیشب در کنفرانسی در کابل تاکید کرد که آنها منتظر اعلام نتیجه انتخابات از سوی کمیسیون می‌مانند.
گلبدین حکمتیار یکی دیگر از نامزدان مطرح ریاست جمهوری و رهبر حزب اسلامی افغانستان در پایان روز انتخابات در گفتگو با بی‌بی‌سی فارسی اظهار داشت که اگر تقلبی درکار نباشد، یقین دارد که صددرصد برنده انتخابات است.
به نظر میرسد هرکدام از سیاستمداران تلاش دارند تا با برجسته نشان دادن نقش خود سهمی در تقسیم قدرت داشته باشند.
این ادعاها در حالی‌که کمیسیون انتخابات هنوز میزان کامل مشارکت رای‌دهندگان را اعلام نکرده، بیانگر آن است که روند اعلام نتایج انتخابات افغانستان مثل انتخابات ۲۰۱۴ جنجالی خواهد بود”
بدیهی است که اگر در قاموس ” طالبان و داعش و القاعده و متحدان فکری آنان” نیز پدیده انتخاب توسط مردم مقبولیت داشت ، در کشورهایی چون افغانستان ، رهبران این تروریست ها نیز وارد صحنه می شدند و خود را برنده اعلام می کردند!
در نهایت اینکه ، افغانستان و امثال افغانستان ، باید درس دموکراسی را از کلاس اول شروع کنند و زمانی که ” مردم” از هر حیث ” سیاسی” شدند ، تجربه ی دموکراسی را باید از انتخابات در سطح شهرداری ها و شوراهای محلی آغاز کنند و آنگاه که احزاب و رهبران سیاسی به آن درجه از اعتبار ناسیونالیستی رسیدند که ” منافع ملی” را به ” قدرت” ترجیح دادند ، می توان به برگزاری انتخاباتی سالم نگاهی خوشایند داشت.
