روسیه و آمریکا مهم نیستند
مردم لیبی چه می خواهند؟
امیر کاویان
این روزها مردم لیبی بازیچه ی چندین قدرت بزرگ و چند دولت سلطه طلب شده و احتمالا به دلیل بافت قبیله ای این کشور ، نشانی از انسجام ملی در کشور دیده نمی شود. دولت ترکیه که مدافع ” اخوان المسلمین” است از دولت مرکزی به رهبری فائز سراج حمایت می کند و مشخص نیست که چرا اصولا ترکیه ، جدا از مسایل داخلی خود – درگیری با کردها – نگاهش را به آن سوی آفریقا دوخته است؟!
از طرفی نیروهای ژنرال حفتر تعدادی از شهرهای لیبی را تصرف کرده اند و بعید نیست در نهایت بتواند دولت مرکزی را که از طرف سازمان ملل به رسمیت شناخته شده ساقط کند. نیروهای حفتر تهدید کرده اند که بدلیل حمایت ترکیه از دولت سراج ، به مراکز مربوط به ترکیه حمله خواهند کرد. گفته می شود که دولتهای آمریکا و چند کشور اروپایی نیز از دولت سراج حمایت می کنند. نکته قابل تامل دیگر نقش دوگانه دولت روسیه در این میان است. پوتین رییس جمهوری روسیه هر چند می خواهد نقشی در این بین ایفا کند اما موضع روشنی در قبال درگیریهای داخلی لیبی ندارد.
مردم لیبی نباید فراموش کنند که زمانی که سرهنگ قذافی پس از انجام کودتا بقدرت رسید ، برای چند دهه گوش به فرمان کرملین باقی ماند. قذافی فقط موقعی عقب نشست که از سوی غرب مورد فشارهای مضاعف قرار گرفت و مردم نیز با قیام خود انزجار خود را از وی اعلام داشتند. همچنین مردم لیبی نباید از این امر نیز غافل بمانند که رژیم قذافی نه توسط مردم که توسط نیروهای ناتو سرنگون شد و دولت ترکیه نیز یکی از اعضای ناتو بود. اکنون باید نقش و تمایل مردم لیبی را در این میان شاهد بود. مردم چه می خواهند؟!
آنچه غربی ها و روسیه در نظر دارند نمی تواند برای منافع لیبی مهم باشد ، تجربه حکومت قذافی نشان داد که وی سالها برای خود به تنهایی می تاخت تا نقطه ای که سوت پایان قدرتش کشیده شد. این سوت را مردم نکشیدند ، ناتو کشید ، اما مردم تماشاگرانی بودند که برای پایان بازی قذافی، ثانیه شماری می کردند.
