غلامحسين خير
بديدم جهان را يکی دشت پر خار و خس
در آن ست پيدا هزار و هزاران قفس
قفس آهنين باشد اين مرغ روح
در آن بسته بر ميخ تن با هزاران جرس
ندارد طراوت ندارد سعادت جهان
ندارد خوشی نی طرب در جهان هيچکس
جهان وادی خشک و سوزان قفس همچنان
در اين ملک ويران نباشد خوشی يک نفر
به اميد گردد فشار تن من خفيف
به اميد عشقم چنين زنده اندر قفس
۲۴/۳/۱۳۲۳