انديشه وصل

عارف قزوينی

از سر کوی تو يک چند سفر بايد کرد

ز دل انديشه ی وصل تو به در بايد کرد

ماه رخسار تو گر سر زند از عقرب زلف

صنما! گردش يک دور قمر بايد کرد

در ره عشق بتان دست ز جان بايد شست

طی اين وادی پر خوف و خطر بايد کرد

بر سر کوه ز دست تو مکان بايد جست

گريه از دست غمت تا به سحر بايد کرد

پيش از آنی که جهان گل نکند ديده ی من

مشت خاکی ز غم يار به سر بايد کرد

در قمار ره عشقش سر و جان بايد باخت

عمدا اندر سر اين کار ضرر بايد کرد

چشم مستش ز مژه تير بر ابرو پيوست

ترک مست است و کماندار حذر بايد کرد

عارفا! گوشه ی عزلت مده از کف که دگر

از همه خلق جهان صرف نظر بايد کرد